Op vakantie

Nog een nachtje slapen en dan is het zover. Mijn eerste reis die ik zal maken door Ethiopië. Ik zal samen met Gerjan, Tim en Gerdien naar het zuiden afreizen om daar de stammen, natuurparken, meren, dieren en nog veel meer te zien. We vertrekken morgen om half 2 vanaf het vliegveld in Addis en zullen landen in Arba Minch. We vliegen met Ethiopia Airlines. Wees niet bang, het is een vliegtuigmaatschappij die goed aangeschreven staat en ik zal dus veilig over komen

Deze week heb ik nog gewoon stage gelopen. Vandaag samen met Gerdien vooral de uren afgeteld. Ik kreeg deze week ook vragen over wat ik zoal op stage doe. Dit zal ik toelichten zodat jullie ook weten wat ik hier allemaal uitvreet...

Op maandagochtend gaan we naar de Victory Deaf School. Dit is een doven bassischool. Ik ga hier samen met Kirsten en 2 SPAT trainers naar toe. We geven les aan z'n 30 kinderen. In het begin gaven de SPAT'ers les in 1 groep. Ondertussen hebben Kirsten en ik het zover gekregen dat de klas (bijna altijd) in tweeën wordt gesplitst. Al zien wij liever dat er in drie groepen les wordt gegeven. Kirsten en ik geven hier vaak ook een activiteit. De kinderen hier zijn super blij als we komen, er komt altijd een meisje op mij afgerend omdat ze het zo leuk vind dat ik haar les ga geven. Grappig weetje, afgelopen week herkende ze mij niet omdat mijn haar eraf was... Na de les moeten we altijd even wachten voordat Sheme er is met het busje. Tot dan zit ik altijd bij de kapper, schoonheidsspecialist en nog meer tegelijk. Zij doet dan met een aantal vriendinnen mijn haar, bekijken mijn armen en benen en strikken mijn schoenen opnieuw. Terug op de office evalueren we met de SPAT trainers en maken we de lesvoorbereiding voor de week erop. Tegen 12 uur staat ons forenzen eten klaar. Dit is meestal pasta, patat of een broodje 'hamburger' met sla (met veeeel te veel azijn) en wat gefrituurde groente. Best lekker, alleen vaak wel erg spicy. S'middags ben ik bezig met verslagen maken, reflecties schrijven en druk bezig met het maken van de cursus die wij (Gerdien, Amber, Kirsten en ik) geven aan de SPAT trainers.

Op dinsdagochtend ga ik naar Co-Action. Dit is ook een dovenschool. Op deze school zitten 12 kinderen. Het is elke week weer een feest als je daar aan komt. De kinderen komen op je afgerend en nemen gelijk alle materialen over die je bij je draagt. Ook krijg je van iedereen een knuffel. Hier is een meisje van 4 die super klein is en elke keer weer op mij af komt rennen omdat ze blij is dat ik er ben. Dit geeft mij een goed gevoel en ik kijk dan ook altijd weer uit naar de dinsdagochtend.

Woensdags is onze stagedag omgedraaid en zijn we s 'ochtends op de office om te werken en gaan Amber, Gerdien, Kirsten en ik s 'middags naar het Menagesha revalidatiecentrum. Hier geven we samen met de SPAT trainers les. Er zijn hier 3 verschillende groepen. 1 groep binnen, 1 groep buiten op krukken en 1 groep buiten in de rolstoelen. Ook hier is het elke week een feest om te komen. Als de kinderen de bus zien aankomen, komen ze allemaal naar ons toe ‘gerend'. Afgelopen woensdag gaf ik les aan de kinderen met krukken. Omdat ermaar2 rolstoelerswarenhebben we de groep samengevoegd. Zo kwam ik aan het frisbeeën met een jongen in een rolstoel. Hij kon echt goed Engels en we begonnen een beetje te praten. In het begin vooral wat ik hier doe en waarom ik hier ben. Maar vervolgens begon hij ook over zichzelf te praten. Hij is 19, maar zei in het revalidatiecentrum dat hij 17 was. Dit omdat als je 18 bent je niet meer in dit revalidatiecentrum mag zijn. Hij vertelde dat hij altijd een normaal leven had gehad en ook naar een normale school ging. Hij wilde niet vertellen hoe het kwam dat hij in het revalidatiecentrum zat. Ik heb echt een heel indrukwekkend gesprek met hem gehad. Heel apart om te weten dat hij even oud is als ik en we bijna tegelijk jarig zijn maar dat hij een totaal ander leven leidt. Hij vertelde ook dat hij dicht bij de office van het house of sport komt te wonen. Hij hoopt binnen 2 weken uit het revalidatiecentrum te zijn en wil mij dan een keer komen opzoeken. Ik ben benieuwd wat hier van komt

Op donderdagochtend gaan Kirsten en ik naar Alemachen. Dit is ook een revalidatiecentrum, dat is opgezet door Nederlanders. Ook hier zijn de kinderen weer super blij als ze ons zien aankomen. Ze komen allemaal naar buiten en we krijgen van iedereen (ongeveer 40) een hand en een knuffel. Als we hier weer weg moeten, duurt dat altijd lang omdat iedereen weer een hand en een knuffel wil geven. Ik vind het dan ook altijd jammer als we hier weer weg moeten omdat de kinderen dan teleurgesteld zijn dat het weer voorbij is. Het is zo mooi om te zien hoe de kinderen kunnen genieten van het sporten.

Op vrijdagochtend zijn Kirsten en ik weer te vinden op de Victory Deaf School, alleen dit keer in de Kinder Garden. Dit zijn de kinderen van de peuterschool. Wij geven hier les zonder SPAT'er. Dit was vooral in het begin een grote uitdaging omdat we toen nog helemaal geen gebarentaal konden. Deze kinderen zijn door de dolle heen als ze ons zien en als we weer weggaan moeten we ze helemaal terugbrengen naar de klas. Als we dan vervolgens de klas uitgaan komen ze tot de poort achter ons aan rennen omdat ze het zo jammer vinden dat we weg gaan. Net zoals de andere middagen ben ik vrijdagmiddag ook op de office te vinden om hier hard aan het werk te zijn met de verslagen en alles wat we voor de minor moeten doen.

Een keer in de week geven Gerdien, Amber, Kirsten en ik een cursus aan de SPAT trainers. Dit is op een van de middagen. Tijdens deze cursus proberen we ze een andere kijk op het lesgeven te geven. Dit lukt al aardig. Vandaag gaven we de tweede cursus en wat waren ze weer heerlijk aan het discussiëren. Dit zien we ze buiten de cursus nog niet echt met elkaar doen. We hopen dan ook dat dit langzaam zal komen zodat als wij weg gaan, ze elkaar ook scherp zullen houden.

Ik heb alweer meer getypt dan ik zelf wilde en ik moet nog snel de spullen die ik heb klaargelegd voor op vakantie in mijn backpack stoppen. Hopenlijk gaat dat lukken en wordt het een leuke week! Tot snel.

Groeten uit (bijna) de rimboe

Xxxx Merle

Wauw, begint het aftellen nu al?!

Ik ben nog niet eens op de helft (dat is dinsdag al!) van mijn verblijf in Ethiopië en ben nu al aan het aftellen? Eigenlijk is het geen aftellen tot wanneer we naar huis gaan maar alleen maar naar alle leuke dingen die ik hier nog ga doen. Het is nog 5 nachtjes slapen en dan ga ik samen met Gerjan,Tim en Gerdien het zuiden van Ethiopiëverkennen (van 23 november t/m 1 december), natuurlijk super veel zin in maar ik vind het ook wel een beetje spannend. Als ik dan terug kom is het nog maar 4 nachtjes slapen tot ik jarig ben. Eindelijk nooit meer een tiener zijn... Waarschijnlijk gaan we het weekend erop (8 en 9 december) met z'n elven een weekendje weg. Vervolgens is het nog 5 nachtjes slapen en dan komen mijn lieve vriendinnetjes Kristel en Sanne mij opzoeken. Zij blijven 19 dagen & het zullen 19 super dagen worden!! Als zij op 1 januari weer weg gaan, ben ik hier nog maar 14 dagen... Ondertussen loop ik ook nog gewoon stage en zijn we druk bezig met het geven van verschillende cursussen aan de SPAT'ers. Nog veel te doen in een eigenlijk nog veel te korte tijd..

Maar dat maken we later allemaal mee, nu eerst wat ik de afgelopen tijd allemaal heb gedaan. Het is namelijk alweer 16 dagen geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Het weekend van 3-4 november zouden we eerst naar Awasa gaan voor een concert van Teddy Afro. Helaas hebben we zelf moeten besluiten dat we niet meer zouden gaan omdat op vrijdagavond 3 nieuwe meiden (Rosa, Danielle en Elize) kwamen. We wilden ze dan de volgende ochtend niet al om 5 uur laten vertrekken en we hadden afgesproken dat wij ze Addis en omgeving zouden laten zien. Ik zag er in het begin erg tegen op dat ze kwamen. Dit omdat wij een super hechte groep hebben en ik toch wel een beetje bang was dat dat minder zou worden. Maar het tegenovergestelde is gebleken. Het zijn 3 super toffe meiden en de groep is nog hechter geworden, ik ben dan ook super blij dat zij erbij zijn gekomen

Zaterdags en zondags hebben we ze Addis laten zien. Lekker rondgelopen en heerlijk gegeten. Ook zijn we naar de dierentuin geweest. Er was ons al verteld dat je er niet te veel van moest verwachten, maar dit.... dit was echt té zielig. De leeuwen zaten in een kleine kooi van alleen beton en sommigen hadden er een klein houtblok bij liggen. Er zat 2 keer een hek om de kooi en de kinderen hier gingen gewoon door het eerste hek heen om de leeuwen beter te kunnen zien. Dan waren er nog apen die in een hok van 2 hoog leefden en de rest 1 bij 2 meter was. Daar zaten ze dan met 3 of 4 apen in... veeels te kleine hokken en super zielig om te zien. Vervolgens zagen we nog andere dieren, waarvan ik de naam niet ken. Maar zij leven bijna op een vuilnisbult. Ze hadden meer ruimte dan de andere dieren maar overal lag afval! Verder was er nog een vogel die ook in een veeel te klein hok zat, hij kon er niet eens rondvliegen... Ik was erg onder de indruk van deze dierentuin en heb er vol ongeloof rondgekeken, dat dit zomaar kan.

Maandags moesten we weer gewoon aan het werk. We zijn druk bezig geweest met het afmaken van de eerste cursus, die we dinsdag 13 november gaan geven. Ook heb ik lessen gegeven op de scholen, het is echt geweldig dat de kinderen je herkennen en op je af komen rennen omdat ze zo blij zijn dat jij er bent. Vrijdags geven Kirsten en ik les op de Victory Kinder Garden (dovenschool). Dit zijn de jongste kinderen van de school. Hier geven we les zonder SPAT'er en kunnen dus onze eigen les geven. In het begin moeilijk omdat deze kinderen nog nooit echt hadden gesport. Ze snapten er niet veel van. Daarom besloten we om elke week ongeveer hetzelfde te geven zodat ze de spelletjes gaan herkennen. Dit gaat echt super goed. Het begint steeds leuker te worden. Ik zou ook super graag wat met het sponsorgeld, dat ik in Nederland bij elkaar heb gekregen, bij deze school gaan doen.

Vorig weekend zijn Andre en Mathijs aangekomen. Dit zijn de begeleiders vanuit Nederland. Ook is de moeder van Amber aangekomen. Zaterdags waren we uitgenodigd bij Cherise, een revalidatiecentrum waar wij ook sportlessen geven, omdat ze 50 jaar waren. Het was de bedoeling dat we hier om half 9 zouden zijn en 21 kilometer zouden gaan wandelen. Helaas kwamen we pas om half 11 aan en konden we niet meer wandelen. Wel een leuke dag gehad en genoten van een heerlijk broodje kipfilet. Zondags moesten we er vroeg uit omdat we naar Sodere zouden gaan. Dit zou 2 uur rijden van Addis zijn maar wij hebben er uiteindelijk zo'n 4 uur over gedaan (met een tussenstop). Sodere is een warmwaterbron, ik zag al helemaal het beeld weer voor me van de Blue Lagoon in IJsland. Natuurlijk had ik niet verwacht dat het er net zo uit zou zien, maar toch had ik het wel iets mooier verwacht dan dat het was. Daar aangekomen, na een mooie rit met super mooie uitzichten, bleek dat de mannen en vrouwen apart moesten. Wij vrouwen naar het vrouwengedeelte gegaan, kwamen we daar, bleek het een soort super warm (je kon er niet eens in staan zo warm) pierenbadje te zijn. Het water kwam gewoon uit een soort douche. Een beetje een tegenvaller dus. Na er toch maar even in te zijn geweest zijn we door gegaan naar een zwembad. Dit water was heerlijk en ik heb er dan ook van genoten. Terug bij de handdoeken wilden we even wat eten. Dat gaat alleen niet zo gemakkelijk als er apen lopen. Ik was heerlijk een koekje aan het eten en ineens zit er een aap naast mij... Ik heb de Ethiopiërs eens even laten horen hoe hard Nederlanders kunnen gillen... Op de terugweg zijn we langs mooie plekken nog even gestopt om wat foto's te kunnen maken. We zijn gaan eten in Debre Zeit. Dit was in eerste instantie heerlijk. Helaas werd Amber ziek, begon Gerjan zich niet lekker te voelen en hadookik last van mijn darmen. We hadden alle drie Tacco's gegeten. Zal het hier aan hebben gelegen of was het het water waar we in hebben gezwommen?! Gelukkig ging het met Gerjan en mij al snel beter en konden wij maandags wel naar stage. Met Amber ging het minder en zij is thuis gebleven.

Andre en Mathijs zijn maandags met Kirsten en mij mee geweest naar stage. Hier hebben ze gekeken wat wij deden en gevraagd waarom we bepaalde dingen deden. Ook hebben ze ons dingen anders laten inzien. Erg fijn dat zij er waren en een goed gesprek met ze gehad over de verwachtingen van het tweede deel van onze stage. Dinsdag hebben we onze eerste cursus gegeven. De SPAT'ers zaten er in eerste instantie gespannen bij, maar dit ging snel weg. Het was geweldig om te zien hoe ze met elkaar maar ook met ons in discussie gingen. Achteraf gaven een aantal ook aan dat het een fijne cursus was en dat ze uitkijken naar de volgende.

Dit weekend hadden we een heerlijk chill weekendje voor de boeg. Andre en Mathijs vertrokken vrijdag. Zaterdags heb ik lekker uitgeslapen en ben s'middags samen met Gerjan naar de kapper geweest. Op weg er naar toe bedacht ik dat ik wel eens iets anders met mijn haar kon gaan doen. Bij de kapper aangekomen is eerst ons haar gewassen en hebben we een hoofdhuidmassage gehad. Vervolgens werd ik naar een ruimte gebracht en werden er stijltangen, krultangen en nog veel meer tevoorschijn gehaald om duidelijk te maken wat ik wilde. Dit was helemaal niet wat ik wilde en ik heb met handen en voeten aan de mevrouw moeten duidelijk maken dat ik geknipt wilde worden. Toen naar een andere kamer. Daar zat Gerjan ondertussen ook. Gelukkig was hier een man die wel redelijk Engels kon. Hem uitgelegd wat ik wilde en hij heeft zo ongeveer 15(!!!) centimeter van mijn haar af gehaald. Tijdens het knippen kwam er om de minuut een meneer kijken die vol ongeloof naar mij keek. Het bleek de directeur te zijn en hij snapte volgens mij niet helemaal goed waarom ik dit deed. Ik zelf trouwens ook niet... Na het knippen werden er nog even 2 stijltangen opgehaald en werd mijn haar gestijld. Toen we klaar waren, 2 1/2 uur later, moest er natuurlijk worden afgerekend. Bij de kassa zei hij dat het 200 Birr was. Gerjan en ik dachten in eerste instantie dat dit voor ieder van ons was, maar nee hoor dit was voor ons beiden...

Vervolgens snel terug naar huis en douchen en omkleden omdat we hadden afgesproken wat te gaan eten met iemand uit dezelfde stad als Gerjan. Lekker gegeten bij de Zebra grill en nadien wat gedronken. Super leuke gesprekken gehad en afgesproken dat we elkaar nog eens weer zullen zien. Op zoek naar een taxi voor de terugweg zien we opeens een tuktuk staan. Deze zijn in Addis verboden omdat het al zo druk is op de wegen. Gerjan en ik bedachten ons geen moment en zijn er heen gegaan. Gevraagd of hij ons naar huis kon brengen. ‘Is 100 Birr oke?' vroeg Gerjan, ‘No 40 Birr' zei de taxichauffeur. Snel ingestapt en een super rit gehad. Eerst wilde de tuktuk niet starten en moest hij even aangeduwd worden. Vervolgens reed hij en haalden we zelfs een auto in. Het was geweldig om het mannetje achter het stuur te zien zitten. Elke keer als de tuktuk het niet meer vol hield moest hij even aangedrukt worden. Uiteindelijk vlak bij huis afgezet en hebben we hem maar even wat fooi gegeven. Datsnapte hij niet, maar ja, wij hadden de rit van ons leven gehad en dat was wel wat waard. Thuis aangekomen snel omgekleed en weer opweg met de taxi. We zijn namelijk uit geweest. Eerst in een kroegje ergens helemaal bovenin een flat geweest en vervolgens door naar H2O. Dit moest dé tent zijn. Binnen aangekomen was het geweldig. Het leek gewoon alsof je op vakantie was in Spanje. Allemaal blanken en super leuke muziek. Hier hebben we ons de hele avond zeer vermaakt. Ik heb zelfs de bewaker laten dansen

Aanstaande vrijdag zal ik samen met Gerjan, Tim en Gerdien naar het zuiden gaan. Ga proberen om daarvoor nog een blog te plaatsen, als ik genoeg mee maak natuurlijk

Liefs vanuit Ethiopië, Merle

De rimboe, aangerand, bitterballen, into the wild en nog veeeel meer..

Aangezien ik verontruste berichtjes kreeg vanuit Nederland, ben ik maar weer eens achter mijn laptop gaan zitten om een verslag te schrijven (en natuurlijk ook omdat ik het leuk vind om jullie op de hoogte te houden van mijn belevenissen). Heb de afgelopen tijd veel gedaan en daarom is het schrijven van een verslag een beetje achterwege gebleven.

Een drukke tijd gehad de afgelopen 2 weken. Maandag 15 oktober (Wooh lang geleden, schaamschaaam) waren we uitgenodigd bij Sami (collega van stage) om daar te eten. Sami was de guard van het oude guest house maar is inmiddels gepromoveerd tot ICT hoofd. Hij is 25 en woont samen met zijn zusje en zijn moeder. Sami woont met zijn moeder en zusje omdat zijn vader en broer overleden zijn toen hij 16 was (9 jaar geleden) sindsdien zorgt hij voor zijn moeder en zusje! Ook heeft hij 2 zussen verloren... een tragisch verhaal wat je niet zoekt achter zo'n vrolijke en leuke jongen!

Eenmaal binnen bij Sami was er genoeg plek om te zitten. We raakten aan de praat over de verschillen tussen Nederland en Ethiopië. Hierbij kwamen we er ook achter dat wij op zijn bed zaten (de bank) en dat zijn moeder en zusje samen in 1 bed slapen. Ondertussen was het eten klaar en konden wij gaan opscheppen. Aangezien ik hier niet heel veel eet en het eten hier nogal scherp is, schepte ik niet erg veel op. Sami vond dat ik niet genoeg zou eten als ik alleen dat zou eten en schepte dus gerust nog 2 scheppen eten op mijn bord. Gevolg: ik had als laatste mijn eten op en een super zere buik omdat ik echt teveel had gegeten (wel netjes alles opgegeten, het is hier notdone als je je bord niet leeg eet). Gerjan moest naar de wc en vroeg zich af waar deze was. Het werd even aan Sami gevraagd en hij liep wel even mee. Na een tijdje kwamen ze terug en wat bleek... aan de overkant van de straat achter de sloot was de wc. Gewoon wildplassen dus! Na deze vele indrukken in een korte tijd snel gaan slapen want er staat een zware week aan te komen.

Eerst kwamen er Nederlanders vanuit het SBOS programma, de leerlingen werden gekoppeld aan Ethiopische buddy's . Ik ben ondertussen een beetje gewend aan het straatbeeld hier, maar het is heel grappig om te zien hoe zij er naar kijken met in je achterhoofd dat je er zelf ook zo naar hebt zitten kijken. S' ochtends gingen de Nederlandse leerlingen vaak met ons mee naar de scholen om les te geven. S' middags hadden zij hun eigen programma waar wij vaak bij aan sloten. Ik heb echt een super tijd gehad met ze. Heel veel gedaan, wat me vooral is bijgebleven is het bezoek aan de Nederlandse Ambassade, wat een paleis vergeleken met de omgeving. Een super mooi gebouw en super lieve mensen. We zijn op de mailingslijst gezet, als er ergens een Nederlands feestje is zijn wij er bij.

Het ‘weekendje' weg naar Suba is me ook bijgebleven. Met alle Nederlanders, de buddy's en heel veel personeel van Dires house of sport zijn we naar het bos geweest. Een lange rit over een slechte weg, maar wat een uitzicht. Door dorpjes gekomen waar echt helemaal niets is en iedereen naar je zwaait en achter de bus aanrent als je langs rijdt. Aangekomen bij Suba kwam er gelijk een baviaan de weg op. Helaas was hij zo snel weg dat ik er geen foto van heb kunnen maken. Eerst lekker een boswandeling gemaakt vervolgens schaap gegeten (die de vorige dag nog levend op de office rond liep), gezongen en gedanst bij het kampvuur en natuurlijk slecht geslapen. De volgende dag op naar de beerfactory. Hier hebben we even gezwommen, natuurlijk werden we aangekeken omdat we blank waren en konden zwemmen, de buddy's maar even de beginselen van het zwemmen geleerd. Een van de mensen op het zwembad wilde ook graag een frisse duik nemen maar was vergeten dat hij niet kon zwemmen. Een vriend van hem zag dat hij het moeilijk had en dook er achter aan. Helaas kon hij óók niet zwemmen en moesten de badmeesters het water in om deze twee het water uit te halen. Gelukkig kwamen ze weer bij en liepen ze even later vrolijk weer verder.

Ook zijn we deze week met z'n allen uit geweest. Amber en ik moesten hier natuurlijk ook even naar de WC. Er kwam al gelijk een Ethiopiër achter ons aan die we niet helemaal vertrouwden. Dit bleek op de trap al te kloppen, hij pakte mij vast omdat ik achteraan liep, na hem even een duw te hebben gegeven liet hij mij los en kon ik snel verder dacht ik. Niet dus, hij pakte mij gewoon weer beet en had al bijna zijn hand in m'n broek. Nog een duw gegeven en Amber en ik zijn snel met z'n tweeën een WC binnen gegaan. Vervolgens met z'n tweeën weer naar buiten en ja hoor, meneer stond nog te wachten, bijna in de meisjes WC. Snel handen gewassen maar helaas dit keer had hij Amber te pakken en liet hij haar niet los. In shock terug naar beneden, terug bij de Nederlanders bleek dat hij ons alsnog achterna was gelopen. Snel tussen de groep gevoegd en géén aandacht meer aan besteed en gelukkig gingen ze na een tijdje weg. Het was heerlijk om even onder een grote groep Nederlanders te zijn, ik heb het echt naar mijn zin gehad de dagen dat zij er waren, nu weer genieten van de rust in het guest house, want het was druk met 24 Nederlanders in 1 huis.

Afgelopen weekend hadden we naar een concert van Teddy Afro gewild, helaas kregen we 2 dagen van te voren te horen dat het concert niet door ging omdat het veld bezet was. Het concert is dus een week verplaatst. Nu is het de bedoeling dat we aankomend weekend gaan.

Een vrij weekend en dus lekker gewinkeld. Helaas bleek de prijs een tegenvaller. Er lagen gewoon kleren van de Primark die ze hier gewoon voor 1500 Birr verkopen (rond de 60 euro), echt afzetters dus! Gelukkig nog wel winkeltjes gevonden waar het iets minder duur was en daar leuke kleren gekocht.

Bij de Nederlandse Ambassade hadden we te horen gekregen dat er een Holland House is, hier willen wij natuurlijk een kijkje nemen. Ergens helemaal achteraf vonden we het Holland House. Hier heerlijk gezeten, op de kaart staat zelfs erwtensoep, bitterballen, kroketten en saté. Heerlijk gegeten en vervolgens doorgegaan naar het stadion als echte supporters van Buna. We waren aan de late kant dus hadden we geen goede plekken. Ook had het net geregend en waren de stoelen nat en vies. Hierdoor duurde het nogal lang voordat ik ging zitten en blijkbaar trok ik een raar gezicht waardoor het hele vak erachter begon te lachen. Maar snel gaan zitten en naar de voetbal gaan kijken. Helaas speelden ze gelijk. Hierna met een minibusje terug, het was al een drama om een mini busje te vinden waar nog plek was. Na lang zoeken hebben we er een gevonden. Op de berg omhoog bleek de benzine op. Stonden we daar dan midden op de weg terwijl de bus achteruit liep omdat de handrem het niet goed deed. Gelukkig zaten wij achterin en zouden we als eerst geraakt worden als er iemand achterop knalt. Gelukkig was er een jerrycan benzine aanwezig, was de tank weer snel gevuld en konden we onze reis verder zetten naar huis.

Deze week weer volledig bezig geweest met de stage en de opdrachten. We (Gerdien, Amber, Kirsten en ik) hebben besloten om een cursus te gaan geven aan de SPAT docenten. We gaan proberen om hierin LO en PMT een beetje samen te voegen. We zijn afgelopen week druk bezig geweest om vorm te geven aan deze cursus en hopen er over 2 weken mee te starten.

Eind november zal ik samen met Gerjan, Tim en Gerdien het zuiden van Ethiopië onveilig maken. We gaan hier naar verschillende natuurparken, stammen bezoeken en natuurlijk nog veel meer bekijken. Heb er super veel zin in!!!

Ik zal snel weer wat van me laten horen,

Liefs Merle

Een rustige week!

Lieve volgers,

Vorige week zaterdag hebben Amber en ik een heerlijk rustige dag gehad. Eerst lekker uitgeslapen en vervolgens lekker naar het internetcafé geweest en contact gehad met de thuisblijvers. De rest was samen met het stage adres richting het bos. Hier gaan we met het SBOS programma heen. Alleen moesten zij om 8 uur weg. Reden voor Amber en mij om niet mee te gaan...

Zondags hebben we heerlijk gezwommen, gelukkig was het dit keer niet zo vies water alleen wel verschrikkelijk koud. Alsnog niet veel gezwommen. ‘S avonds gegeten bij Top View, voor Ethiopische begrippen erg duur. Voor 5 euro heb je hier een complete maaltijd, inclusief nagerecht.

De rest van de week is rustig verlopen. We hebben voor het eerst de S.P.A.T. docenten aan het werk gezien. Erg indrukwekkend hoe goed zij met hun handicap les kunnen geven aan andere gehandicapten! Maandagochtend zijn we naar dezelfde dovenschool als de vrijdag ervoor geweest, het was echt geweldig om te zien hoe deze kinderen genieten. S' middags hadden we tijd om aan ons plan van aanpak te werken. Dinsdag hetzelfde programma gehad alleen gingen we nu naar een methyl school. Ondanks dat deze kinderen laag beperkt zijn weten de S.P.A.T.'ers toch de les zo te brengen dat er veel wordt beweegt en er toch genoeg rustmomenten zijn.

Woensdag zijn we weer naar het Menagesha Rehabilitation centre geweest. Voor het eerst samen met Kirsten voor een groep kinderen gestaan. We hebben met de kinderen die op bed liggen en niet mogen/ kunnen lopen verschillende dingen gedaan zoals, overgooien, frisbee, volleyballen en jongleren. Het was echt geweldig om te zien hoe erg de kinderen hier van genoten. We moesten naar ons idee ook al veel te vroeg weg, de 25 minuten vlogen om...

Donderdags en vrijdags hebben we op de office aan ons plan van aanpak gewerkt. Erg lastig om dit allemaal in het Engels te doen, gelukkig helpen we elkaar goed en zo komt iedereen er wel uit. Vrijdagavond weer een koffieceremonie gehad in het guest house, ik begin de koffie hier steeds lekkerder te vinden. Het was Sarah opgevallen dat ik in de ochtend minder energie heb dan tegen de avond, vandaar dat ik de bijnaam Goud-in-de-nacht heb gekregen. Ben helaas alweer vergeten hoe je dat in het Amhaars zegt.

Zaterdags zijn we naar Piaza geweest, hier zitten de wat betere winkels. Helaas was het niet erg ontspannen winkelen omdat je constant moet opletten dat je niet bestolen wordt. Ook komen er constant bedelaars naar ons toe. Blanken staan hier bekend om hun rijkdom, helaas weten ze niet dat wij maar arme studenten zijn... S' avonds hebben we de jongens weggestuurd en een heerlijke meidenavondje gehad in het guest house.

Nu ik dit verhaal zit te typen is net de wedstrijd van Ethiopië - Soedan geëindigd. We hadden graag naar het stadion gewild om de wedstrijd live te kijken maar dat raden ze ons als blanken af, helaas... We hebben de wedstrijd maar op TV gevolgd, bij overtredingen waar in Europa al 3 keer rood voor zou zijn gegeven, lieten ze hier gewoon doorspelen alsof er niets aan de hand was. Doordat na elke sliding er iemand van het veld moest worden gedragen was er aan het eind 10 minuten extra tijd. Het is nu een chaos in de stad, iedereen rent op straat en de auto's toeteren als gekken. Ethiopië heeft gewonnen en is nu door met de Afrika cup.

Een heerlijke rustige week gehad, vanaf dinsdag zal dit wel anders zijn omdat er dan 16 mensen bijkomen vanuit het SBOS programma. Dit is een programma om mensen meer betrokken te laten zijn met derde wereld landen. Nu nog maar even genieten van de rust en morgen weer vol aan de bak!

Chow, Merle

Gebarentaal

Selam,

Woensdag zijn we naar Yekatit 23 geweest, dit is een school voor dove kinderen. Toevallig was het pauze toen wij er aankwamen. Toen we de poort door liepen kwamen alle kinderen op ons af rennen, maar het was (bijna) helemaal stil, echt heel apart. Ze vinden het echt super dat je hier bent en maken dat met gebaren ook duidelijk. Op deze school zitten niet alleen kinderen die niet kunnen horen, maar ook kinderen die een andere beperking hebben. Hier hebben we een rondleiding gehad en met een aantal kinderen gespeeld. Heb echt een super gevoel bij deze school en zou er echt graag stage willen gaan lopen. Zover is het nog niet, eerst nog andere scholen bezoeken...

Donderdag zijn we naar Victory geweest, dit is ook een dovenschool. Hier was zelfs de directrice doof, gelukkig was er wel een tolk aanwezig en konden we enigszins communiceren. Doordat we op woensdag al wat gebaren hadden geleerd konden we wel een beetje met elkaar ‘praten'. Het was op deze school wat rumoeriger, de kinderen hebben geen controle over het geluid van hun stem omdat ze deze niet horen. Hierdoor kunnen er zo af en toe nog wel eens hele harde geluiden uitkomen, waar dan niemand van opkijkt omdat ze het niet horen. Naast de school was een normale school. Wij dachten dat ze buiten aan het gymmen waren, want ze hadden muziek buiten. Van een afstandje stonden we toe te kijken en wat foto's en filmpjes aan het maken. Tot de groep zich tot ons keerde en zei dat het onze beurt was. Snel overlegd en we zijn in een rondje gaan staan en hebben ze laten kennis maken met: ‘hoofd, schouders, knie en teen blalblalalaaa.. De reactie van de kinderen hier was geweldig om te zien.

S'middags naar een methyl school geweest. Op deze school zitten 12 kinderen. In een van de klassen zat een jongen die goed kon zingen/dansen/rappen en dat wilde hij ons wel even laten zien. Het zag er geweldig uit, hij begon met zingen en dansen wat er erg leuk uit zag. Vervolgens ging hij rappen wat helemaal geweldig was. Helaas mochten we op deze school geen foto's maken en niet filmen.

Vandaag zijn we naar nog een andere dovenschool geweest. Ook hier kwamen de kinderen op ons af rennen, we hebben lekker met ze ‘gesport': schommelen, bal overgooien/rollen, voetballen, badminton etc... Ik kan al steeds beter communiceren met de doven hier, vind het ook geweldig om de gebaren van ze te leren. Hoop dat ik snel meer zal leren, zodat ik nog meer met ze kan communiceren. Vervolgens hier lekker thee gedronken en werden onze namen in het Amhaars op het bord geschreven. Het gaat nog even duren voor ik dat zelf kan..

Daarna door gegaan naar een revalidatiecentrum. Hier hebben we een rondleiding gekregen en zijn we natuurlijk met de kinderen gaan spelen. Ik heb met een super lief jongetje in de rolstoel ‘gesport'. We begonnen met het overgooien van de bal, vervolgens werd het een lichte vorm van volleybal en later wilde hij koppen en met zijn voeten schieten (die in het gips zaten). Daarna zag hij een tennis bus liggen en hebben we elkaar daarin nagedaan. Echt te leuk om te zien hoe deze kinderen zich vermaken.

Ik ben door Marly Kemna benaderd die, in opdracht van de Rabobank, een stukje zal schrijven voor het december nummer van 'Dichterbij' dat als thema jongeren heeft. Ze hadden de verschillende artikelen in de 'Tubantia' en 'Op en rond de Essen' gelezen en waren hierdoor enthousiast geworden. In het artikel zal ik waarschijnlijk iets gaan vertellen over het project en de reis. Echt super leuk dat ze mij benaderd hebben, ik ga hier zeker aan meewerken!

Verder vind ik het super tof dat mensen nog steeds geld overmaken en zijn de reacties die ik van jullie krijg ook erg leuk, bedankt hiervoor

Nu snel wat drinken met de anderen, tot snel,

Merle

Foto's houden jullie tegoed, geen tijd voor want Amber wil ook graag even op internet..

Menagesha rehabilitation centre

Vandaag voor het eerst mee gelopen met het programma van House of Sport. Ongeveer een half uur buiten Addis ligt het Menagescha rehabilitation centre. Hier komen volwassenen en kinderen vanuit het hele land met verschillende aandoeningen, bijvoorbeeld klompvoeten, amputaties, polio , verminking aan het gezicht etc. Deze mensen zijn hier ongeveer 3 tot maximaal 6 maanden, na deze tijd gaan ze weer terug naar hun familie. Hier worden ze geopereerd en leren ze meer zelfstandig te worden.

Wij hebben hier een rondleiding gehad over het terrein. Het is echt super groot en goed geregeld. Zo zijn er rolstoelmakers, prothesemakers, fysiotherapeuten, artsen, zusters en nog veel meer... Dit allemaal om het toekomstige leven van de kinderen zo eenvoudig mogelijk maken. Ook hebben we een winkeltje gezien waar tasjes, etuis en nog meer werd gemaakt door vrouwen en meisjes, die vervolgens worden verkocht.

Na de rondleiding zijn we met de kinderen gaan sporten, voetballen, volleyballen, overgooien/rollen etc. Ik heb gevolleybald met 2 meisjes van een jaar of 9. Een van hen was net geopereerd aan haar klompvoetje en liep nog met gips, de ander had nog 2 klompvoetjes en wordt daar binnenkort aan geopereerd. Heb echt genoten van deze 2 meisjes, ondanks dat ze moeite hebben met bewegen (vooral lopen) zag je ze genieten en lol hebben. Dat was echt een mooi moment om mee te maken. Na een tijdje kregen de meisjes pijn in hun voeten van het staan en zijn we verder gegaan met zitvolleybal, wat ook erg leuk en indrukwekkend was. Helaas was de tijd snel voorbij en moesten we weer terug naar Addis, naar het kantoor van House of Sport waar we nu een film gaan kijken over het ontstaan van het S.P.A.T programma.

Een indrukwekkende dag gehad, en genoten van de positieviteit van de kinderen. Volgende week gaan we er weer heen, nu al zin in. Dan gaan we ook bekijken wat Kirsten en ik hier als PMT/BA-sters kunnen gaan betekenen.

Chow (Amhaars voor doei),

Merle

De eerste koffieceremonie

Vrijdag onze eerste koffieceremonie gehad bij ons stage adres, DIRES house of sport. Ik zag er enorm tegen op omdat ik geen koffie lust. Uiteindelijk viel het allemaal mee en was deze koffie best te drinken. Een koffieceremonie wordt hier gehouden als welkom of om iets te vieren, het is een speciaal gebeuren. De koffiebonen worden hier eerst geroosterd op een kleine barbecue, vervolgens worden ze plat gestampt. Ondertussen wordt het water op de barbecue gezet, om warm te worden. Als dit warm is worden de gestampte koffiebonen en het water bij elkaar gedaan en zo ontstaat er koffie =). De eerste koppen zijn super sterk, er wordt dan ook een lading suiker in gedaan waar je u tegen zegt.

Vervolgens zijn we naar een universiteit gegaan waar een museum was. Maar aangezien Amber en ik iets te veel koffie op hadden en daarom stonden te stuiteren, hebben we hier alleen maar super toffe foto's gemaakt! Terug bij het guest house stond er nog een koffieceremonie op ons te wachten. Sarah was bezig koffie te maken, ondertussen hebben wij lekker gezongen met de gitaar. Na nog meer koffie te hebben gedronken was het tijd voor het eten. Voor het eerst in het guest house warm gegeten wat erg lekker was. S' avonds kwam Bart onze stage begeleider. Hij had 2 super lieve cadeautjes mee. Een fotoboek van mijn lieve vriendinnetjes uit Zwolle (Aphrodite) en een fotoboek van mama, papa en Wieke. Even een moeilijk moment gehad toen ik de cadeautjes kreeg. Maar dit was snel voorbij toen ik door de fotoboeken bladerde en naar de geweldige foto's keek!

Zaterdags zijn we naar Debre Zeit geweest. Bart had iemand op het vliegveld ontmoet die een Nederlandse boerderij runt in Ethiopië. Hij zei dat wij maar een keer moesten langs komen dus dat hebben we maar gelijk gedaan. Helaas moesten we wel over wat bekend staat als de gevaarlijkste weg van Ethiopië. En dat heb ik gemerkt ook, iedereen en alles rijd hier door elkaar op een super smalle weg, doodsangsten uitgestaan! Bij de boerderij aangekomen wilden we rondkijken, maar dit werd ons verboden. Dus maar even naar de meneer uit Nederland gevraagd. Alleen kende niemand hem dus mochten/konden we helaas niet rond kijken. We zijn maar doorgegaan naar het zwembad. Toen we daar aankwamen zagen we de duikplanken van 8 meter al staan. Super zin om er van af te gaan! Alleen toen we boven kwamen was het water groen, bruin en paars door elkaar. Echt om van te kotsen. Wel de bikini aangedaan om lekker te zonnen, maar zeker niet in het water gegaan.

S' avonds terug naar Addis om daar het uitgaan te verkennen. Eerst naar bar Stockholm geweest, waar wij als blanken natuurlijk erg werden aangekeken (worden we overigens overal). Een super tent. Alleen een nadeel, het bier was boerbier, echt niet te drinken.. Vervolgens nog even door gegaan naar een andere club, Memo, waarvan Bart zei dat die top was. Hier aangekomen werd gelijk de camera afgepakt omdat er geen foto's gemaakt mochten worden. Eenmaal binnen bleek waarom: we waren in een hoerentent beland. Toch gebleven en er met z'n allen een topfeest van gemaakt. Amber bijna ontvoerd omdat de jongens daar dachten dat wij ook wel met ze naar buiten gingen, nou nee niet dus!!

Zondags heerlijk uitgeslapen en een super chille dag gehad. Even wat rond gelopen in de omgeving en even op internet geweest het eerste contact met Nederland (op 1 telefoontje na). Op tijd naar bed gegaan omdat de volgende dag onze eerste stage dag is.

Maandags de wekker om kwart voor 7 omdat we niet te laat willen komen op de eerste stage dag. Helaas was de stroom uitgevallen en konden we niet warm douchen, dan maar niet douchen. Amber en ik waren netjes om 7 uur (zoals afgesproken) bij het ontbijt, alleen had dit keer de rest zich ‘verslapen' i.p.v. dat wij dat waren. Na het ontbijt snel omkleden en wat bleek: de lichten gingen aan dus er was stroom. Amber en ik zijn snel lekker warm gaan douchen zodat we de rest hier de hele dag mee konden plagen. Om 8 uur zat iedereen klaar om opgehaald te worden door de taxi. Er was wat fout gegaan in de communicatie en we werden pas om 10 uur opgehaald, 2 uur te laat op de eerste stage dag..

Aangekomen op ons stage adres was iedereen al weg naar hun ‘werkplek'. We konden dus niet meer aansluiten maar ze hadden wat anders bedacht. We zijn toen een museum gaan bezoeken. Dit was een interessant museum (vooral de gids was interessant=)) . In het National museum Ethiopia lag Lucy, het oudst gevonden mens op de aarde. Hier hele verhalen over de revolutie gehoord. Maar foto's maken was ook weer belangrijk dus er zijn weer super leuke foto's haha..

Op weg naar huis terug werd er bedacht dat we wel naar een voetbalwedstrijd van Buna konden gaan. 15 minuten later waren we hierna opweg. Daar aangekomen was een kaartje 5 Birr en hadden we prima plekken. Natuurlijk moesten Gerdien en ik ook naar de WC. Hier naar op zoek gegaan en wat bleek: er was geen vrouwen WC. De bewakers hebben alle mannen uit de WC gehaald en toen mochten wij gaan plassen. Liever was ik hier niet naar binnen gegaan want we hebben er staan kotsen van de stank, echt super vies! Wel hebben we een super leuke wedstrijd gezien waarin Buna met 2-1 heeft gewonnen.

Loveeee,

Merle

Wauw, wat een indrukken de afgelopen dagen!!

Dinsdag naar Schiphol gegaan om daar op het vliegtuig naar Ethiopië te stappen. Na afscheid te hebben genomen moesten we onze koffers inchecken, wat natuurlijk een probleem was omdat er een aantal te veel kilo's mee hadden. Uiteindelijk alle koffers ingecheckt en door de douane gegaan, snel naar onze gate want we hadden nog maar 20 minuten..

We hebben een goede vlucht gehad. Gezellig gekletst, film gekeken, geslapen en heerlijk gegeten . Aangekomen in Ethiopië de koffers van de band halen, alleen kwam een koffer van Kirsten maar niet. Na het nagevraagd te hebben bleek deze koffer nog in Amsterdam te staan.. Door de douane gegaan, waar Sheme en Nikey (de taxichauffeurs van het guest house) op ons stonden te wachten. Deze jongens mocht ik al toen ik ze zag staan. De weg naar het busje was al indrukwekkend, bedelende mensen zonder arm of been. Gerdien dacht dat een van hen van RESPO was en heeft zich dus even voorgesteld, wat een grappig gebeuren was omdat de zwerver er niks van snapte. In het busje naar het guest house. Het was al donker dus niet veel kunnen zien buiten. Aangekomen in het guest house zijn we opgevangen door een lieve vrouw, Sarah (leidster van het guest house). Iedereen kreeg een knuffel als welkom. We keken onze ogen uit, het zag er nog mooier uit dan op de foto's! Even bij elkaar gezeten en lekker gaan slapen.

De volgende ochtend heerlijk gegeten en door Sheme en Heran(begeleider van het House of Sport)opgehaald om door Addis te rijden. Wat is het verkeer hier een chaos! De wegen zijn super slecht (soms zit er ineens een gat van 50 centimeter in de weg) en de mensen staan te bedelen aan je ramen als je even stil staat. Degene met de hardste toeter en die het brutaalst is gaat voor. Onderweg super veel tegengekomen. Een vrachtwagen op de kop in de sloot, een fruitmarkt gezien waarvan het fruit in oude vieze kruiwagens lag, de oude plek van het DIRES house of sport en zo nog veel meer..

Voor omgerekend €3,20 gegeten en gedronken bij Zebra grill, spannend de eerste keer uit eten hier in Ethiopië, maar wel heerlijk gegeten. Vervolgens onze ‘reis' doorgezet. Er was een festival in de stad, waar een soort Pasen werd gevierd, door 400 000 (!) mensen. Hier gingen wij natuurlijk even een kijkje nemen. Na 2 uur te hebben gewacht werd uiteindelijk een soort boom in brand gestoken, ook werden de kaarsen die je kon kopen voor 1 birr (4 cent) aangestoken en in de lucht gehouden, wat er allemaal erg mooi uit zag. Wel ons eerste enge moment beleefd. Toen het was afgelopen moesten alle mensen door een poort van 5 meter. Er werd gedrukt en geduwd en vervolgens kwam de politie die even met knuppels op de mensen gingen inslaan, gelukkig niemand van ons geraakt.

Hierna weer in het busje en op naar bar/restaurant Amsterdam. Hier werden we uitgenodigd, samen met anderen, om allemaal takken vast te houden en deze te branden aan drie tegen elkaar staande takken. Naar wie deze takken vielen is de gelukkige (heb je de komende tijd geluk), uiteraard viel deze naar een van ons. Hier een heerlijke pizza gehad, met een iets minder lekkere tomatensaus.. Vervolgens naar het vliegveld gegaan om Kirsten haar tas op te halen. Thuis aangekomen lekker bij elkaar gezeten en liedjes gezongen met de gitaar.

Donderdags tegen de middag zijn we opgehaald door Sheme om eerst de bergen in te gaan. Wat een uitzicht daar, bijna heel Addis kun je vanaf daar zien. Hoe moeilijk het ook bereikbaar is, er wonen toch mensen in krotten die komen bedelen. Na deze trip zouden we naar de bios in Addis gaan. De film stond gepland om half 5. Wij komen daar netjes op tijd aan, maar wat blijkt, de film is even 2 uur verzet omdat ze er een andere film hebben tussen gezet. Toen maar even naar de gokhal op de benedenverdieping geweest. Hier hebben we ‘even' de jackpot gewonnen, 500 punten! Waar 2 stuiterballen voor gehaald konden worden.. Uiteindelijk om kwart voor 7 naar de film geweest: Expendables 2. Hierna hebben we heerlijk bij de Italiaan wat gegeten en gedronken voor 2,40 euro =)

Veel liefs vanuit Ethiopië,

Merle